من نمی توانستم آنچه را که تازه شنیده بودم باور کنم ، سریع آن را در رسانه های جمعی بررسی کردم و فهمیدم که این واقعاً اتفاق افتاده است.

آنچه باعث بدتر شدن من شد ، روال شش ماهه واکسیناسیون پسرم بود. منظور از “کودتا” این بود که من نمی توانم تصمیم بگیرم که آیا او را به بیمارستان دولتی منتقل کنم یا نه. در آخر و بدون چاره دیگر ، ساعت 10 صبح به یک کلینیک دولتی رفتیم.

فقط چند نفر همان تصمیمات من را گرفتند و متأسفانه این امر باعث شد بیمارستان به دلیل تعداد ناكافی آمپول بزند. پرستار اعلام کرد که اگر بیش از 10 نفر تزریق داشته باشند باید روز بعد برگردد. این امر مجبورم کرد پسرک را برای واکسن به بیمارستان کودکان برسانم.

برخلاف ماهیت انفرادی کلینیک ، صف های طولانی از مردم در جلوی بانک ها بودند. من دیده ام که مردم برای برداشت پول هجوم می آورند و همچنین در مغازه های برنج فروشی صف می کشند.

به نظر می رسید این هرج و مرج زمانی شدت گرفته که خدمات اینترنت و شبکه های تلفن همراه در بسیاری از مناطق کشور قبل از اینکه ظهر تا حدودی محدود شود ، قطع شده است.

در همین حال ، اطلاعاتی که به مردم می رسید با قطع شبکه های تلویزیونی ملی تحت تأثیر قرار گرفت ، به استثنای کانال تحت حمایت ارتش. همه وقتی شنیدند ارتش اعلام کرده است که از این پس کشور را برای سال آینده کنترل می کنند ، گیج ، غمگین و ناامید بودند.

نکته این است که من اعتقاد ندارم روزی ارتش از قانون تبعیت کند ، زیرا اگر آنها از قوانین پیروی کنند ، به نفع مردم و کشور عمل می کنند ، دیگر این اتفاق نخواهد افتاد.

ما نمی خواهیم به آن روزهای تاریک که کشور در انزوا قرار داشت برگردیم ، زیرا من در این دوره وحشتناک به دنیا آمدم و با گشودن کشور پر از امید شدم ، زیرا در این صورت ما می دانستیم که هستیم. بگو که همه چیز به حقوق من تعلق دارد.

آنچه مردم برمه را بیشتر نگران می کند بازگشت به روزهای انزوا و درگیری است. سپس باید این تجربه ها را به پسرم بگویم و آیا میراث نسل بعدی را با چیزهایی مانند زمان حال به جا می گذاریم؟ آنها نیستند. ما باید بجنگیم تا به اراده خود احترام بگذاریم.

اکنون آنچه بیشتر از همه می خواهیم یک میانمار باز و صلح آمیز است که منافع مردم را ریشه دار می کند. ما نمی خواهیم رهبران مدنی مورد آزار و اذیت قرار بگیرند. ما طرفدار قانون ، دموکراسی هستیم و به هر نوع سو abuse استفاده از قدرت ، برای یک میانمار روشن ، نه می گوییم.